Garaż podziemny bez wilgoci

Garaż taki musi być dobrze zaprojektowany i starannie wykonany. Zarządca może jednak trafić na obiekt, na którym popełniano błędy projektowe i wykonawcze, i zmuszony jest zlecać wykonywanie odpowiednich prac naprawczych. Dobrze, by orientował się w wymaganiach stawianych przy odbiorze technicznym. Ich szczegóły zawsze należy rozpatrywać indywidualnie.

Wstępem do działań jest ekspertyza, która powinna wskazać przyczyny obecności wody i nadmiernej wilgoci w garażu, chyba że sytuacja wymaga bieżącej interwencji z uwagi na: ewidentne stany awaryjne (np. pęknięcia instalacji wodociągowej, centralnego ogrzewania, magistrali wodnej,) nagłe napływy ponadnormatywnej ilości wód opadowych z gwałtownej ulewy, uszkodzonego systemu rynnowego, niedrożność systemu kanalizacyjnego i jego niewłaściwe spadki, złe wypoziomowanie posadzki powodującego zastoiska wodne itp.

Cykliczność zalań powodowana spływem wód deszczowych powinna skłonić do ustaleń przyczyn; celowe może okazać się wykonanie drenażu terenu, albo reprofilacja terenu zapobiegająca zalewaniu, gdzie dla zmiany kierunku spływu wód usuwa się i częściowo przemieszcza warstwy gruntu.

Obecność wody na posadzkach i zacieków na ścianach murów fundamentowych może wynikać z wysokiego zwierciadła wód gruntowych przy braku izolacji przeciwwodnej w konstrukcji tych elementów obiektu.

Zwykle wysoki poziom wód gruntowych obniża się, wykonując drenaż opaskowy odprowadzający nadmiar wód do zlewni. Dreny układa się na wysokości środka ławy fundamentowej z zachowaniem minimalnego spadku, obsypuje warstwą żwiru i zabezpiecza geowłókniną przed ewentualnym zamuleniem. Poprawny drenaż ścian garażowych rzutuje na trwałość i skuteczność hydroizolacji.

Ważne zadanie może stanowić odtworzenie izolacji przeciwwodnej i przeciwwilgociowej pionowej oraz poziomej.

Tam gdzie można odtwarza się izolację pionową. Jej rodzaj zależy od stopnia zawilgocenia gruntu. Powszechnie do ochrony wodoszczelnej i przeciwwilgociowej stosuje się izolacje typu lekkiego, średniego i ciężkiego. Izolacje typu lekkiego (bitumiczne bez wkładek, z mas powłokowych, powłoki gruntujące z tworzyw sztucznych oraz środki uszczelniające powierzchnie konstrukcji) stosuje się na obszarach, gdzie poziom wód gruntowych jest niski, grunty są przepuszczalne (piaskowo-żwirowe), brak jest parcia hydrostatycznego wód na podziemną (garażową) część budynku, a wody opadowe są szybko odprowadzane z pobliża ścian garażowych. Ich mankamentem jest wrażliwość na uszkodzenia mechaniczne oraz brak odporności przed wodą sączącą się spod posadzek garażowych i wodą naporową.

Izolacje typu średniego (bitumiczne, zazwyczaj z jedną lub z dwiema warstwami wkładek z papy, z plastycznych mas bitumiczno-polimerowych, wypraw wodoszczelnych itp.) stosuje się zwykle na terenach o niskim poziomie wód gruntowych, obiektach posadowionych na gruntach gliniastych i ilastych o spowolnionej przepuszczalności. Układane są na ściany fundamentowe do wysokości około 50 cm ponad strefą wód zawieszonych. Nad nimi kładzie się izolacje typu lekkiego.

Przy wysokim poziomie wód gruntowych zaleca się stosowanie izolacji typu ciężkiego (wspomagane ścianką dociskową z cegły lub bloczków betonowych izolacje bitumiczne z wkładkami, lepiki asfaltowe, papy, juty i inne tkaniny impregnowane asfaltem, folie z PVC, cienkie blachy oraz tzw. systemy bezspoinowe), które winny sięgać do wysokości co najmniej 50 cm ponad poziom wody gruntowej. Ponad nimi można układać izolacje typu średniego.

Izolacje poziome są alternatywą przy osuszaniu murów tam, gdzie trudno o założenie izolacji pionowych. Muszą odciąć mury od wilgoci podciąganej kapilarnie z gruntu. Najczęściej stosowane metody to: odcinkowe podcinanie murów, osuszanie iniekcyjne, osmotyczne, mikrofalowe, elektrokineza i inne. Spośród wymienionych wygodne są iniekcje, gdzie w głąb muru wtłaczane są iniektory zamykające kapilary, którymi wcześniej wilgoć była podciągana z gruntu (np. aktywatory krystaliczne, zaczyny i suspensje cementowe, żywice krzemianowe, silikonowe, silikonowo-siloksanowe, akrylatowe, poliuretanowe, epoksydowe, poliuretanowo-epoksydowe, zaczyny mineralne, parafiny itp.), które pęczniejąc, bądź wchodząc w reakcje chemiczne, wiążą się ze środowiskiem i tworzą przeponę odcinającą wilgoć podciąganą kapilarnie. Wilgoć powyżej takiej blokady migruje samoistnie.

Kolejny ważny temat dotyczy jakości wentylacji pomieszczeń garażowych i jej wydajności. Przepisy budowlane nakazują wentylowanie garaży zamkniętych precyzując warunki, które musi spełniać wentylacja naturalna, grawitacyjna, mechaniczna sterowana czujkami niedopuszczalnego poziomu stężenia tlenku węgla w pomieszczeniach garaży oraz kanałach rewizyjnych, a w garażach, gdzie można parkować samochody zasilane gazem propan-butan - także niedopuszczalnego poziomu jego stężenia.

Lista możliwych błędów wykonawczych wpływających na zawilgocenie obejmuje też: źle wykonane dylatacje, powodujące wycieki, nieszczelności ścian mających styczność z gruntem, nieodpowiednie pokrycie stropu i brak obróbek blacharskich kominów wentylacyjnych. Kondensację wilgoci powodują też źle zaizolowane izolacje przejść instalacyjnych, brak ocieplenia ścian i stropu, obecność w powietrzu mieszaniny powietrza z sublimatami solnymi wchłanianymi przez strop i ściany, złe zaprojektowanie płyty powierzchni jezdnej podatnej na spękania i uszkodzenia hydroizolacji, zaleganie wody naniesionej przez pojazdy, która w obecności soli jezdnej powoduje korozję posadzki i inne. Każda z tych przyczyn może stanowić odrębny temat do dyskusji.

Chcesz być na bieżąco? Zapisz się do naszego newslettera!