Osiedla pod pandemicznym nadzorem

O ile decyzją władz mogło zostać ograniczone funkcjonowanie galerii handlowych, biur i urzędów, o tyle dbałość o bezpieczeństwo w osiedlowych budynkach pozostała li tylko w gestii ich administratorów. Jakie narzędzia wykorzystali, aby sprostać temu niezwykle trudnemu zadaniu?

Po pierwsze – DDM

Na początku pandemii, gdy sytuacja przypominała błądzenie w ciemności, zalecenia rządowe inspirowane rekomendacjami WHO zmieniały się jak w kalejdoskopie. W końcu, w porozumieniu z lekarzami epidemiologami, uznano, że najbardziej skutecznym i jednocześnie najtańszym sposobem zapobiegania zakażeniu SARS-CoV-2 jest zasada DDM, czyli Dystans, Dezynfekcja, Maseczka. O ile skrajne z zaleceń – dystans i maseczka – kierowane są indywidualnie do każdego z nas, o tyle konieczność dezynfekcji pomieszczeń w znacznym stopniu spadła na zarządców i administratorów budynków. Jest to zadanie stosunkowo nowe, zatem konieczne było szybkie i skuteczne wypracowanie narzędzi, pozwalających na jego wypełnienie.

Zanim opracowane zostały odgórne wytyczne, w oparciu o zdrowy rozsądek i własne doświadczenia, administratorzy budynków organizowali cykliczne dezynfekcje klatek schodowych, korytarzy i wind. W blokach pojawili się pracownicy spółdzielni bądź wyspecjalizowanych firm, którzy środkiem wirusobójczym spryskiwali przestrzeń wspólną, a także przecierali przyciski, klamki i poręcze. Ciężar finansowy tego zadania nie jest mały – miesięcznie koszt dezynfekcji jednego budynku oscyluje w okolicach 3000 zł.

Mniej więcej w połowie maja pojawiły się pierwsze, konkretne wytyczne Głównego Inspektora Sanitarnego, odwołujące się do art. 22 ust. 1 ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi, które potwierdziły fakt odpowiedzialności właścicieli, posiadaczy lub zarządzających nieruchomością za utrzymanie jej w należytym stanie higieniczno-sanitarnym.

Zgodnie z zapisem ustawy, obowiązkowej dezynfekcji podlegać mają przestrzenie wspólne w budynku (podłogi, schody, wnętrza wind itp.), a także powierzchnie dotykowe (klamki, poręcze, uchwyty, domofony, przyciski w windach, skrzynki pocztowe itp.). Częstotliwość przeprowadzania dezynfekcji oraz przedział czasowy pomiędzy nimi powinny być poprzedzone analizą uwzględniającą wielkość i rodzaj obiektu (otwarty czy zamknięty), średnią liczbę osób przemieszczających się w częściach wspólnych, rodzaj powierzchni, z którymi stykają się osoby, możliwość wietrzenia pomieszczenia i części wspólnych, np. przez otwarcie okien, a także metod i rodzajów środków stosowanych do dezynfekcji.

Informacje dotyczące zatwierdzonych przez GIS preparatów biobójczych znalazły się na stronie internetowej Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, gdzie są na bieżąco aktualizowane.

W opublikowanych na stronie GIS wytycznych dość szczegółowo odniesiono się do postępowania w przypadku mieszkańców przebywających na kwarantannie. Tam, gdzie było to możliwe, przełożone zostały wizyty pracowników technicznych, a w przypadku awarii, decyzja o interwencji podejmowana jest indywidualnie, w uzgodnieniu z Sanepidem. GIS określił też model postępowania pracowników technicznych, w przypadku konieczności wejścia na teren lokalu, regulujący zasady kontaktu z mieszkańcami oraz stosowania środków ochrony indywidualnej.

Istotne prawne umocowanie pojawiło się również w kwestii udostępniania nieruchomości lub części wspólnej pracownikom administracji. Do odwołania obowiązuje przepis nakazujący udostępnienie, w celu zwalczania epidemii, nieruchomości, lokali i terenów, jeżeli są one przewidziane w planie, o którym mowa w art. 44 ust. 1 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi. O obowiązku takim właściciela nieruchomości, lokalu i terenu informuje wojewoda, na podstawie informacji uzyskanej od właściwego wojewódzkiego inspektora sanitarnego.

Chcesz być na bieżąco? Zapisz się do naszego newslettera!