Never ending story…

Wspomniane pytania to:

• Czy taryfa „G11” lub „G12” jest taryfą właściwą do zastosowania przy sprzedaży energii elektrycznej na potrzeby części wspólnych budynków mieszkalnych wielolokalowych? Energia elektryczna w częściach wspólnych jest przeznaczana przede wszystkim do oświetlenia klatek schodowych, strychów, piwnic, suszarni, numerów porządkowych, zasilania dźwigów osobowych, urządzeń w kotłowniach, węzłach cieplnych, hydroforniach, itp.
• Czy taryfa „G11” lub „G12” jest taryfą właściwą do zastosowania przy sprzedaży energii elektrycznej na potrzeby oświetlenia zewnętrznego terenów będących własnością spółdzielni mieszkaniowej i służących mieszkańcom zasobów mieszkaniowych spółdzielni?
• Czy taryfa „G11” lub „G12” jest taryfą właściwą do zastosowania przy sprzedaży energii elektrycznej na potrzeby oświetlenia i zasilania urządzeń (wentylacja, bramy wjazdowe, itp.) garaży podziemnych użytkowanych przez mieszkańców budynków mieszkalnych wielolokalowych?
• Czy taryfa „G11” lub „G12” jest taryfą właściwą do zastosowania przy sprzedaży energii elektrycznej na potrzeby oświetlenia wolnostojących garaży użytkowanych przez mieszkańców zasobów mieszkaniowych spółdzielni?
• Czy spółdzielnia mieszkaniowa kupująca energię elektryczną na potrzeby wskazane w pkt 1–4 jest „odbiorcą końcowym” w rozumieniu przepisów ustawy Prawo energetyczne?
• Zgodnie z postanowieniami art. 47 ust. 1 Prawa energetycznego: „Przedsiębiorstwa energetyczne posiadające koncesje ustalają taryfy dla paliw gazowych i energii, które podlegają zatwierdzeniu przez Prezesa URE, oraz proponują okres ich obowiązywania. Przedsiębiorstwa energetyczne posiadające koncesje przedkładają Prezesowi URE taryfy oraz ich zmiany z własnej inicjatywy nie później niż w terminie dwóch miesięcy przed upływem okresu obowiązywania taryfy poprzedniej lub na żądanie Prezesa URE.” Zgodnie z postanowieniami art. 49 ust. 1 Prawa energetycznego: „Prezes URE może zwolnić przedsiębiorstwo energetyczne z obowiązku przedkładania taryf do zatwierdzenia, jeżeli stwierdzi, że działa ono w warunkach konkurencji, albo cofnąć udzielone zwolnienie w przypadku ustania warunków uzasadniających zwolnienie”. Czy tych dwóch zapisów wynika, że każde przedsiębiorstwo, które proponuje spółdzielni mieszkaniowej (lub innemu zarządcy nieruchomości) zawarcie umowy na sprzedaż energii elektrycznej na cele wskazane w pkt 1–4 musi mieć aktualnie zatwierdzoną przez Prezesa URE taryfę albo ważne zwolnienie z obowiązku zatwierdzania taryfy wystawione przez Prezesa URE, a składanie ofert bez posiadania takich dokumentów jest działaniem bez podstawy prawnej?
• Z informacji zamieszczonej na stronach URE (aktualizacja 03.01.2020 r.) wynika, że w Polsce jest czterech „sprzedawców z urzędu” w rozumieniu przepisów ustawy Prawo energetyczne (Tauron Sprzedaż, Energa Obrót, PGE Obrót, Enea). Czy to oznacza, że E.ON będący przedsiębiorstwem energetycznym świadczącym usługi dystrybucyjne na terenie Warszawy nie jest „sprzedawcą z urzędu” i czy to oznacza, że E.ON nie ma obowiązku zatwierdzania przez Prezesa URE taryf z grupy „G”?
• W decyzjach Prezesa URE zatwierdzających taryfy dla „sprzedawców z urzędu” zawierana jest następująca klauzula (na przykładzie Energa Obrót): „… zatwierdził ustaloną przez Przedsiębiorstwo taryfę dla energii elektrycznej dla odbiorców z grup taryfowych „G” (przyłączonych do sieci ENERGA OPERATOR SA) dla których Przedsiębiorstwo świadczy usługę kompleksową na okres od dnia1 stycznia 2022 r. do dnia 31 grudnia 2022 r.”. Czy taki zapis oznacza, że:

• • taryfa obowiązuje wyłącznie na obszarze objętym dystrybucją tego przedsiębiorstwa?
  • taryfa nie obowiązuje na obszarach objętych dystrybucją innych przedsiębiorstw i wówczas dla tych obszarów Prezes URE musi zatwierdzić inną taryfę „G”?

Stanowisko Urzędu Regulacji Energetyki

Odpowiedź z URE otrzymałem w dniu 17 sierpnia 2022 roku (wystąpiłem z wnioskiem 21 lipca 2022 r.). Niestety, na większość pytań nie uzyskałem satysfakcjonującej odpowiedzi, ale jednak część informacji jest bardzo ważna i jednocześnie mogąca bulwersować mieszkańców Warszawy. URE potwierdził bowiem, że spółka E.ON. Polska SA (następca RWE Polska SA) na mocy prawomocnego wyroku Sądu Najwyższego z maja 2013 roku nie ma obowiązku zatwierdzania taryf przez Prezesa URE – taryfy są zatwierdzane przez zarząd spółki. Oznacza to, że ceny sprzedaży energii elektrycznej dla potrzeb części wspólnych nieruchomości wielolokalowych dla taryfy „G” na terenie Warszawy są inne niż dla pozostałej części Polski – inne to znaczy na dzień dzisiejszy ok. czterokrotnie wyższe. Co więcej, z taryfy „G” E.ON. usunął niektóre elementy, takie jak: oświetlenie klatek schodowych, numerów domów, piwnic, strychów, suszarni, itp., zasilanie dźwigów osobowych oraz węzłów cieplnych i hydroforni.

Z pisma wynika również, że obecnie w Polsce mamy czterech tzw. sprzedawców z urzędu (są to: Tauron Sprzedaż, Energa Obrót, PGE Obrót, Enea). Zgodnie ze słowniczkiem zawartym w Prawie energetycznym, cytuję: „29) sprzedawca z urzędu – przedsiębiorstwo energetyczne posiadające koncesję na obrót paliwami gazowymi lub energią elektryczną, świadczące usługi kompleksowe odbiorcom paliw gazowych lub energii elektrycznej w gospodarstwie domowym, niekorzystającym z prawa wyboru sprzedawcy”. E.ON. Polska SA nie jest zdaniem URE sprzedawcą z urzędu i w związku z tym Prezes URE nie zatwierdza taryf proponowanych przez tę spółkę.

Uzyskałem również potwierdzenie zakresu obowiązywania taryfy „G”, która jest stosowana w przypadku zużywania energii na potrzeby wskazane w pkt 1–4 powyżej, za wyjątkiem oświetlenia terenów zewnętrznych.

Urząd Regulacji Energetyki, jako organ powołany do kontroli rynku energii², uzyskał właściwe uprawnienia wskazane w art. 47, ust. 1 ustawy Prawo energetyczne. Z przepisu jasno wynika, że taryfy podlegają zatwierdzeniu przez Prezesa URE: „… Przedsiębiorstwa energetyczne posiadające koncesje przedkładają Prezesowi URE taryfy oraz ich zmiany z własnej inicjatywy nie później niż w terminie dwóch miesięcy przed upływem okresu obowiązywania taryfy poprzedniej lub na żądanie Prezesa URE”.

Oferta poza obszarem dystrybucyjnym dostawcy

Przedsiębiorstwa energetyczne bardzo sprytnie wykorzystują ten zapis, składając z własnej inicjatywy propozycje taryf w kształcie jaki im odpowiada – czterech sprzedawców z urzędu przedkłada projekty, w których taryfa „G” jest stosowana wyłącznie na ich obszarze dystrybucyjnym, a w Warszawie już nie – URE sprawdza prawidłowość kalkulacji oraz zgodność z przepisami i zatwierdza. URE, moim zadaniem, udaje, że nie widzi problemu ofertowania takiego sprzedawcy na terenie znajdującym się poza jego obszarem dystrybucyjnym, czyli np. w Warszawie. Na obszar Warszawy te firmy nie składają propozycji taryf do zatwierdzenia przez URE uznając, że jak nie złożą, to obowiązują je zasady rynkowe – moim zdaniem nie mają do tego podstaw prawnych. Czy URE coś może zrobić? Może skorzystać z uprawnienia wskazanego wyżej czyli zażądać przedstawienia taryfy do zatwierdzenia, może również zgodnie z art. 49, ust. 1 wydać danemu przedsiębiorstwu energetycznemu (musi to być indywidualna decyzja) decyzję zwalniającą z obowiązku zatwierdzania taryfy.

Przedsiębiorstwa energetyczne składające oferty dla mojej spółdzielni mieszkaniowej oferują ceny w taryfie „G” w okolicach 2 000 zł/MWh. Są to zarówno tzw. sprzedawcy z urzędu, jak również inne przedsiębiorstwa energetyczne, posiadające stosowne koncesje. Na moje pytania o zatwierdzoną taryfę albo dokument zwalniający z obowiązku jej zatwierdzania oświadczają, że nie mają takiego obowiązku i powołują się na casus E.ON. Funkcjonuje taka obiegowa opinia wśród nich, że skoro na swoim obszarze dystrybucji E.ON. nie musi zatwierdzać taryf w URE, to oni też nie muszą – niestety podstawy prawnej takiego myślenia nikt podać nie umie.

Wystąpiłem do URE z kolejnym pismem zawierającym wnioski o doprecyzowanie niektórych odpowiedzi, wskazując jednak przede wszystkim na fakt, że sankcjonowanie przez regulatora obecnej sytuacji w sposób nieuzasadniony dyskryminuje mieszkańców Warszawy; wniosłem jednocześnie o podjęcie stosownych działań. Ciąg dalszy nastąpi!

Literatura

1. zob. „Ustalanie cen energii elektrycznej dla części wspólnych nieruchomości wielolokalowych” [w:] AMiN 7-8/22, s. 73
2. patrz: art. 23 ust. 1. Prawa energetycznego: Prezes URE reguluje działalność przedsiębiorstw energetycznych zgodnie z ustawą i polityką energetyczną państwa, zmierzając do równoważenia interesów przedsiębiorstw energetycznych i odbiorców paliw i energii